Veel emigranten (‘landverhuizers’) uit Oost- en Centraal-Europa reisden tussen 1880 en 1920 via Zevenaar om vanuit Amsterdam of Rotterdam te gaan naar ‘het beloofde land’. Als de papieren in orde waren, mochten ze doorreizen. 

In de jaren dertig van de twintigste eeuw probeerden opnieuw veel joden een goed heenkomen te zoeken. Ze klopten onder andere bij Nederland aan. Dikwijls tevergeefs. In Zevenaar werden de meesten weer teruggestuurd naar de hel. 

Rond de recente eeuwwisseling meldden zich veel vluchtelingen aan bij het

Aanmeldcentrum in Zevenaar in de hoop in Nederland asiel te krijgen. Ze leefden tussen hoop en vrees. 

Dat de Nederlandse overheid en bevolking wat hadden geleerd van de geschiedenis van de landverhuizers en joodse vluchtelingen, bleek niet altijd.